Τα ανθρώπινα δόντια μεταναστεύουν για όλη τη ζωή με χαμηλό ρυθμό προς τα εμπρός, με αποτέλεσμα στους περισσότερους ανθρώπους να αναπτύσσονται διαρκώς αυξανόμενοι συνωστισμοί των πρόσθιων δοντιών. Ο συνωστισμός αυτός επιβαρύνεται περαιτέρω από την εφ΄ όρου ζωής απορρόφηση του χειλικού οστικού πετάλου και την απώλεια ελαστικότητας (λόγω απώλειας κολλαγόνου και ελαστίνης) των χειλέων που λειτουργούν ως ορθοδοντική δύναμη στην χειλική επιφάνεια των προσθίων οδόντων, μετακινώντας τα “προς τα μέσα”, επιβαρύνοντας έτσι την τάση συνωστισμού. Αυτή είναι μια φυσιολογική εξέλιξη, η οποία δεν έχει σαφείς αναγνωρίσιμες και μετρήσιμες αιτίες καθώς και μεθόδους αποτροπής. Η εξέλιξη αυτή γίνεται ιδιαίτερα αισθητή κατά τη 2η και 3η δεκαετία της ζωής, για να απολέσει στη συνέχεια αργά την ορμή της, χωρίς ποτέ να διακοπεί εντελώς.
Είναι παλιά συνήθεια στην ορθοδοντική να επιρρίπτεται στους φρονιμίτες η ευθύνη γι’ αυτή την εξέλιξη. Γι’ αυτόν το λόγο, θυσιάστηκαν και θυσιάζονται αμέτρητοι φρονιμίτες ετησίως. Όσο λογική και αν φαίνεται αυτή η άποψη, σήμερα γνωρίζουμε ότι οι φρονιμίτες δεν είναι υπεύθυνοι για τη φυσιολογική κίνηση των δοντιών προς τα εμπρός και την πρόκληση συνωστισμού. Επομένως, η αφαίρεση των φρονιμιτών δεν προσφέρει καμία προστασία από την ανάπτυξη συνωστισμών. Επειδή αυτό είναι επιστημονικά τεκμηριωμένο με πολλές κλινικές μελέτες (ενδεικτικά αναφέρονται οι μελέτες των Richardson et al. της δεκαετίας του 1980), σήμερα δεν θα έπρεπε να αφαιρείται κανένας φρονιμίτης για ορθοδοντικούς λόγους. Πρόκειται για μια επέμβαση με συγκεκριμένους κινδύνους, αλλά σε κάθε περίπτωση με πόνους και άλλες ενοχλήσεις.
Σε κάθε περίπτωση, ανεξάρτητα από αυτό, μπορεί να υπάρχουν άλλοι σοβαροί λόγοι για την αφαίρεση αυτών των δοντιών, π.χ. τοπική έλλειψη χώρου, προβλήματα υγιεινής με συνοδευόμενους τερηδονισμούς καθώς και επίμονες περιστεφανίτιδες. Σε αυτές τις περιπτώσεις ενδείκνυται να αποχωριστεί κανείς με ασφάλεια και για ιατρικούς λόγους τους φρονιμίτες του.