Επειδή τα παιδιά και οι έφηβοι, σε αντίθεση με τους ενήλικες, συνήθως δεν προσέρχονται στο ιατρείο μας με δική τους πρωτοβουλία, αλλά με την προτροπή του οδοντιάτρου ή των γονέων τους, θα πρέπει να αξιολογείται σοβαρά η διαφορά στα θεραπευτικά κίνητρα αυτής της ομάδας ασθενών, και να προσαρμόζεται αναλόγως η παρεμβατική προσέγγιση εκ μέρους του ορθοδοντικού.
Έτσι, συνήθως δεν καλύπτουμε ποτέ τις ορθοδοντικές απαιτήσεις των παιδιών & εφήβων με αφαιρούμενα σιδεράκια-μασελάκια, διότι αυτές οι συσκευές εμποδίζουν έντονα την ομιλία και γι’ αυτό το λόγο δεν χρησιμοποιούνται αρκετά. Στην κατηγορία αυτή συμπεριλαμβάνεται ασφαλώς και το εξωστοματικό τόξο, που συνιστά μια κυριολεκτικά αναχρονιστική και αναποτελεσματική μέθοδο ορθοδοντικής παρέμβασης. Συνεπώς, με τα αφαιρούμενα σιδεράκια οι θεραπείες υπερβολικής χρονικής διάρκειας με ανεπαρκή αποτελέσματα είναι ο κανόνας και πάνω από το ένα τρίτο αυτών των παρεμβάσεων ολοκληρώνονται ή διακόπτονται ανεπιτυχώς. Εκτός αυτού, επιβαρύνονται και οι γονείς, οι οποίοι πρέπει να ελέγχουν συνεχώς τα παιδιά τους και να τα προτρέπουν να φορούν τα μασελάκια ή το εξωστοματικό τους. Οι περισσότερες αφαιρούμενες κινητές συσκευές είναι εντελώς περιττές, αφού τα παιδιά στο τέλος της θεραπείας θα βάλουν ούτως ή άλλως σταθερά κολλητά σιδεράκια. Εκτός αυτού τα σταθερά σιδεράκια μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την επίτευξη όλων των στόχων της θεραπείας, χωρίς την διενέργεια μιας παρατεταμένης προκαταρκτικής θεραπείας με αφαιρούμενα μασελάκια ή χρήση εξωστοματικού τόξου. Η εξήγηση για τις μεθόδους με κινητές συσκευές που συνηθίζεται να εφαρμόζονται και ουσιαστικά δεν έχουν νόημα, έγκειται αφενός στην κακή εκπαίδευση των ορθοδοντικών και αφετέρου στα οικονομικά δεδομένα, σύμφωνα με τα οποία αμείβεται καλύτερα (δηλαδή περισσότερο) η μακροχρόνια θεραπεία με την επιπλέον χρήση αφαιρούμενης προκαταρκτικής συσκευής.
Αντιθέτως η χρήση ακίνητων συσκευών είναι άκρως αποτελεσματική, διότι εμφανίζει ελάχιστες απαιτήσεις από τον ασθενή, πέρα από μια καλή στοματική υγιεινή, οδηγώντας με αυτόν τον τρόπο σε πολύ σύντομους χρόνους θεραπείας. Αν η ορθοδοντική θεραπεία διαρκεί κατά μέσο όρο 3-4 χρόνια, εμείς αρκούμαστε σε 15-20 μήνες, δηλαδή περίπου το ήμισυ αυτού του χρόνου. Το “μυστικό” για την επίτευξη αυτού του στόχου είναι η μεταγενέστερη έναρξη της παρέμβασης στη μόνιμη οδοντοφυΐα, η παράλειψη των περιττών σταδίων θεραπείας και η συνεπής επιλογή σύγχρονων σταθερών μη αφαιρούμενων συσκευών. Αν και αυτή η μέθοδος εργασίας είναι καλύτερη για όλους τους ενδιαφερομένους, δυστυχώς συνιστά μάλλον εξαίρεση.