Συνημμένα παρατίθεται το πρωτόκολλο ορθής αντιμετώπισης σε περίπτωση κατάγματος ή εκγόμφωσης ενός τομέα, γεγονός που είναι δυστυχώς αρκετά σύνηθες φαινόμενο στην ηλικία μεταξύ 7-10 ετών.
Να τονισθεί σε αυτό το σημείο ότι αν δεν πραγματοποιηθεί ΑΜΕΣΗ και σύμφωνα με το πρωτόκολλο επανεμφύτευση (εντός 2ώρου από το ατύχημα) του εκγομφωθέντος δοντιού, αλλά αντιθέτως περάσουν αρκετές ώρες, τότε η επατοποθέτηση στο φατνίο κρίνεται για το δόντι μάταιη και για το περιβάλλον οστικό υπόβαθρο ως ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ. Ο λόγος παρουσιάζεται στην δεύτερη φωτογραφία που παρατίθεται και δείχνει το επίπεδο ενός επανεμφυτευθέντος δοντιού σε ενήλικα που είχε ατύχημα στην ηλικία των 8 ετών και η επαεμφύτευση του οποίου πραγματοποιήθηκε έπειτα από παρέλευση περίπου 6 ωρών. Ενώ λοιπόν το οστό όλων των υπολοίπων δοντιών αναπτύχθηκε κανονικότατα, στην περιοχή της επανεμφύτευσης και εξαιτίας της αγκύλωσης που ΠΑΝΤΑ συμβαίνει σε μια τέτοια περίπτωση (με το κόκκαλο να ¨κολλάει” με την ρίζα του δοντιού, χωρίς να υπάρχει περιοδοντική μεμβράνη), το οστό έμεινε στα επίπεδα που υπήρχε κατά την ηλικία του ατυχήματος.
Συμπερασματικά όταν δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί άμεση επανεμφύτευση ενός εκγομφοθέντος δοντιού μέσα στις πρώτες 2 ώρες είναι καλύτερη μια διαφορετικής μορφής αντιμετώπιση.
Στην μικρή εικονοιστορία που παρατίθεται μπορείτε να δείτε τον τρόπο αντιμετώπισης δοντιών ενός παιδιού 11 ετών που μετά από ατύχημα δεν ήταν εφικτό να επανατοποθετηθούν ορθά ή έγκαιρα (μέσα σε 2 ώρες το πολύ) στο στόμα. Η άμεση εξαγωγή τους ήταν αναπόφευκτη κυρίως για το περιβάλλον αναπτυσσόμενο ακόμη οστικό υπόβαθρο. Με την χρήση ακίνητης ορθοδοντικής συσκευής έγινε σύγκλειση του μεγάλου μεσοδιαστήματος με “προς τα εμπρός” μετακίνηση όλων των υπολοίπων δοντιών. Με αυτόν τον τρόπο απαλλάχθηκε ο μικρός ασθενής από την αναγκαιότητα πραγματοποίησης προσθετικής μετά την ενηλικίωση και συγκεκριμένα με την βοήθεια εμφυτευμάτων, που σε εκείνη πλέον την ηλικία (μετά το 19ο έτος) θα απαιτούσαν την τοποθέτηση οστικού μοσχεύματος για την δυνατότητα διενέργειάς τους.
Η μόνη παρέμβαση αισθητικής φύσεως που ήταν αναγκαία με αυτόν τον τρόπο αντιμετώπισης ήταν η αισθητική οδοντιατρική μετατροπή (μέσω σύνθετης ρητίνης και χωρίς την ανάγκη “τροχίσματος”) των μικρότερων πλαγίων σε κεντρικούς, και των κυνοδόντων σε πλαγίους, που πραγματοποποιήθηκε από τον εξαιρετικό οδοντίατρο Τσάνη Δημήτρη άμεσα μετά την ολοκλήρωση της ορθοδοντικής. Πρόκειται για ένα αποτέλεσμα που δεν επιτρέπει σε οποιονδήποτε τρίτο και χωρίς την χρήση οδοντιατρικού ενδοστοματικού καθρέφτη να υποθέσει ότι λείπουν και οι άνω κεντρικοί τομείς σε αυτόν τον έφηβο, γεγονός τόσο σημαντικό για την ψυχολογία αυτής της ηλικίας. Η περαιτέρω αναβάθμιση του υπάρχοντος αποτελέσματος μέσω ουλοπλαστικής ή/και όψεων πορσελάνης είναι εφικτή μετά το 18ο έτος της ηλικίας και την ολοκλήρωση της ανάπτυξης. Μια ορθοδοντικά μόνιμη αποκατάσταση λοιπόν δίχως μετέπειτα ανάγκη προσθετικής, δίχως μασελάκια συντήρησης, μια λύση που δεν μαρτυρά το ατύχημα που υπήρξε πριν 18 μήνες…
