“Μπορώ να βάλω μόνο στα πάνω δόντια σιδεράκια μιας που είναι αυτά που φαίνονται πιο πολύ; Τα κάτω δεν με απασχολούν καθόλου!”
Η παραπάνω φράση διεκδιδεί σίγουρα το χρυσό μετάλλιο στα ακούσματα ενός ορθοδοντικού ιατρείου.
Η κύρια αποστολή των δοντιών μας δεν είναι δυστυχώς η εικόνα τους όταν χαμογελάμε, αλλά η λειτουργία της διάτμησης και μάσησης της τροφής που προσλαμβάνουμε. Έτσι μια αλλαγή στην θέση των άνω δοντιών δίχως αντίστοιχη στα κάτω έχει ΠΑΝΤΑ ως αποτέλεσμα την λειτουργική υποβάθμιση του περιστατικού. Δεν νοείται άρτια ορθοδοντική παρέμβαση που να μην ολοκληρώνεται με ορθοδοντική συσκευή και στις δυο γνάθους. Όταν αυτό το αξίωμα παραμελείται, η σύγκλειση των δοντιών εκ των πραγμάτων χειροτερεύει, άσχετα αν η αισθητική βελτιώνεται.
Βελτίωση της αισθητικής που χειροτερεύει την λειτουργικότητα σίγουρα δεν συνιστά ηθική και σοβαρή ιατρική πράξη, ειδικά σε ανήλικους που δεν έχουν την δυνατότητα συγκατάθεσης σε σκόπιμο ιατρικό λάθος.
Μπορεί η οικονομική προσφορά μιας θεραπείας “μόνο πάνω” να είναι μικρότερη από ότι “πάνω και κάτω”, στην συντριπτική όμως πλειοψηφία των περαστικών και μετά από κάποιο διάστημα θεραπείας τα λειτουργικά δεδομένα οδηγούν σε παρέμβαση και στην κάτω γνάθο, με επιπλέον χρέωση που δεν ήταν γνωστή στην αρχή του “μόνο πάνω” περιστατικού. Ο μη ηθικός αυτός τρόπος προσέλκυσης θεραπειών συμβαίνει δυστυχώς κατά κόρον, συνιστώντας ουσιαστικά μια κοροιδία των ασθενών ή/και των γονιών τους.
Ας έχει κανείς υπόψιν ότι σε ότι αφορά τα δόντια δεν ισχύει ότι υφίσταται στα νύχια, δηλαδή δυνατότητα μανικιούρ δίχως πεντικιούρ και αντιστρόφως…